Τα παραμύθια έχουν τεράστια και αναντικατάστατη αξία στη ζωή ενός παιδιού. Εκπαιδεύουν, υποστηρίζουν και απελευθερώνουν τα συναισθήματα των παιδιών. Τα παραμύθια παρέχουν έναν μοναδικό τρόπο στα παιδιά να αντιμετωπίσουν τα διλήμματα της εσωτερικής τους ζωής.
Ο πρίγκιπας, ο ράφτης, ο μυλωνάς, η Χιονάτη – όλα αυτά είναι εικόνες διαφορετικών στοιχείων της δικής μας φύσης. Αυτή η απήχηση είναι που μας κάνει αυτές τις φιγούρες αγαπητές. Υπάρχει μια σοφία σ’ αυτούς τους χαρακτήρες η οποία είναι πολύ βαθύτερη από την αλληγορία ή από ό,τι μπορεί να βρεθεί στην ψυχανάλυση.
«Στην τέχνη και τη φαντασία των παραμυθιών κρύβεται μια πολύ βαθιά σοφία που έχει τη δύναμη να ξυπνάει τα παιδιά από τον ύπνο της συνηθισμένης ζωής. Δυνάμεις θεραπείας κρύβονται επίσης σε κάθε παραμύθι. Η πιο σημαντική επίδραση των παραμυθιών είναι ότι διεγείρουν την αίσθηση ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον της ανάπτυξης, του αγώνα, της μεταμόρφωσης και ότι πίσω από όλες τις δυσμενείς δυνάμεις των γιγάντων και των νάνων, των μαγισσών και των δαιμόνων κρύβεται ο καλός κόσμος της αληθινής ιδιοφυΐας του ανθρώπου.»
Frederick Hiebel
Οι γονείς εκφράζουν συχνά την ανησυχία τους για τα βίαια, ακόμη και αιματηρά περιστατικά που συμβαίνουν στα παραμύθια του Γκριμ. Σήμερα, βλέπουμε συχνά αυτά τα παραμύθια να έχουν υποστεί επεξεργασία για να αφαιρεθούν ή να απαλυνθούν αυτές οι πτυχές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα είδος στέρησης της αίσθησης της ζωής των παιδιών μας που μοιάζει με τις επιδράσεις των παυσίπονων και μπορεί να αμβλύνει την αίσθηση αυτή. Σε ένα σχολείο, αυτά τα αμοντάριστα παραμύθια αποτελούν σημαντικό μέρος του προγράμματος σπουδών της πρώιμης παιδικής ηλικίας και της πρώτης τάξης.
Σε ένα αληθινό παραμύθι, όπως αυτά που συνέλεξαν οι αδελφοί Γκριμ, οι άνθρωποι υποβάλλονται σε δοκιμασίες και βάσανα και αποδέχονται ότι οι πράξεις αποτελούν μέρος της απόδειξης ότι αξίζουν την ανταμοιβή στο τέλος του μονοπατιού, είτε η ανταμοιβή είναι το χέρι της πριγκίπισσας είτε ένα βασίλειο. Αντιμετωπίζουν το κακό και το ξεπερνούν.
Τα παιδιά βιώνουν την απληστία του λύκου και το κακό της μάγισσας εντελώς διαφορετικά από ό,τι εμείς οι ενήλικες. Βιώνουν αυτές τις ιδιότητες περισσότερο ως αρχετυπικές εικόνες για τη ζωή, αλλά δεν ταυτίζονται ακόμη προσωπικά με τον πόνο. Εμπιστεύονται ότι θα υπάρξει αίσιο τέλος ή ότι το καλό θα θριαμβεύσει επί του κακού.
«Τα παραμύθια αποτελούν τη βάση για τη διδασκαλία στο νηπιαγωγείο, την πρώτη και τη δεύτερη τάξη ενός σχολείου» Rudolf Steiner.
Τα λαϊκά παραμύθια διαφόρων εθνών και της αρχαιότητας, όπως τα συγκεντρωμένα από τους Γκριμ, θεωρούνται βασική εκπαίδευση. Από αυτά αναπτύσσονται τα άλλα μαθήματα – ζωγραφική, σχέδιο, γραφή, αρίθμηση. Τέτοιες ιστορίες ενισχύουν την ηθική ζωή των παιδιών, έτσι ώστε αργότερα, αφού αυτές οι εικόνες έχουν ζήσει μέσα τους για πολλά χρόνια ως σπόροι, αυτή η δύναμη και η καθοδήγηση θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που τους φέρνει η ζωή. Πηγή: Από το νέο βιβλίο με τίτλο: Beyond the Beyond the Rainbow Bridge : Nurturing our Children from Birth to Seven των Barbara J. Patterson και Pamela Bradley.
«Κάθε άνθρωπος χρειάζεται ένα πεδίο δραστηριότητας για την εσωτερική του ζωή, για τη θέληση, το συναίσθημα και, τέλος, για τη σκεπτόμενη ψυχή του. Το παιδί χρειάζεται αυτό το πεδίο δραστηριότητας για τη δύναμη της ψυχής του, όπως και κάθε ενήλικας. Αν δεν παρουσιάσω στο παιδί τις εικόνες της γλώσσας των παραμυθιών, τότε το περιεχόμενο της ψυχής του θα τροφοδοτηθεί από την άεργη κουβέντα του σοκάκι. Αυτοκίνητα και χρηματικές ανησυχίες- ασήμαντα, μη ευφάνταστα κομμάτια της καθημερινής συζήτησης θα κυριαρχήσουν στο πεδίο της ψυχής του, με αποτέλεσμα ένα χωράφι γεμάτο ζιζάνια». Helmut von Kugelgen
Η δύναμη των παραμυθιών είναι ότι είναι γεμάτα με υποσχέσεις.
Οι αδύναμοι μπορούν να γίνουν δυνατοί…
Το κακό μπορεί να μετατραπεί σε καλό…
Το άσχημο μπορεί να γίνει όμορφο…
Ο κουτός μπορεί να νικήσει κάθε δράκο
Ο φτωχός μπορεί να γίνει βασιλιάς
Κάθε κοπέλα μπορεί να βρει έναν πρίγκηπα
Όποιος ψάχνει βρίσκει
Κάθε ανθρώπινο ον μπορεί να ανέλθει στις αληθινές δυνατότητες και το ανάστημά του.
Ακόμα και το πιο μικρό παιδί μπορεί να το συνειδητοποιήσει αυτό και να χαρεί για τις μελλοντικές νίκες.
Σε όλα τα παραμύθια του Γκριμ υπάρχουν απλοϊκοί που αποκαλούνται με κάθε λογής όνομα, αλλά αυτό που δείχνουν οι ιστορίες είναι ότι ακόμα και ο πιο «απλός» άνθρωπος έχει τα δικά του χαρίσματα που του επιτρέπουν μεγάλη επιτυχία στη ζωή. Και ότι η σοφία δεν εξαρτάται από την ευφυΐα.
Στις γερμανικές και πολωνικές ιστορίες είναι επίσης σύνηθες τα μέλη των ανώτερων τάξεων να είναι αρκετά βίαια με τους νεραϊδοποιούς (μια αντανάκλαση της μεταχείρισης των κατώτερων τάξεων) και να τους δίνεται ένα μάθημα για την έλλειψη συμπόνιας.
Οι δάσκαλοι πρέπει να κατανοούν και να εμπνέονται από το γεγονός ότι ένα παιδί χτίζει μόνο του έναν κόσμο που μοιάζει πολύ με τον παράδεισο. Το παιχνίδι τους μοιάζει με όνειρο… Αλλά τελικά το παιδί πρέπει να ξυπνήσει από αυτή την ονειρική κατάσταση προς τη δική του αυτονομία. Όσο η ψυχή του παιδιού παίζει σε αυτή την ονειρική κατάσταση, δεν συναντά πειρασμούς ή κινδύνους. Αλλά τη στιγμή που η ψυχή του αρχίζει να αφυπνίζεται στην εσωτερική του συνείδηση, αρχίζει να χάνει τον παράδεισό του. Τότε αρχίζει μια νέα περίοδος – μια περίοδος αγώνα με τους αντιπάλους εκείνους που εμποδίζουν την ανακάλυψη της προσωπικότητάς του. Το παιδί αυτής της ηλικίας λαχταρά να ανακαλύψει τον εαυτό του και τα παραμύθια ικανοποιούν αυτή τη λαχτάρα όσο τίποτε άλλο. Το βοηθούν να ξεδιπλωθεί στην πραγματικότητα του κόσμου γύρω του, απαλά, χωρίς σοκ.
0 Σχόλια